چالش نوازنده ساز های کوبه ای
نکته مهم : این مقاله تنها بخشی از گفت و گوی مورد بحث (چالش های نوازندگان کوبه ای – پارت دوم) میباشد . لطفا برای استفاده هر چه بیشتر، فایل صوتی این پادکست رو گوش کنید .
به یه چیز خیلی خوب هم اشاره کردی که به نظرم جزو یکی از چالشهای خیلی مهمه که همین الانم فکر کنم ما داریم و اونم محل تمرینه” مخصوصاً برای نوازنده سازهای کوبه ای مثل دف،درامز،کونگا(تنبک کمتر)و برای اونا چیکار میشه کرد؟
آرمین ضرابی
دقیقا;از لحاظ محل تمرین ما دو حالت داریم:در قدیم که نوانده سازهای کوبه ای میخواستن درامز رو تمرین کنند(بازم تاکید میکنم که استفاده از پد تمرینی خیلی از چالشها رو حل میکنه که برای همن هم باید خیلی تمرین کرد) و تنها تفاوت پد تمرینی با درامز اینه که صداش کمتر از درامز است.
یکی از راه‌حل های این چالش برای درامزه و اگر نوانده سازهای کوبه ای بخوان دامز و آکوستیک داشته باشند پوست های پایینش رو باز میکردن و بینش پارچه و پنبه قرار میدادن و میبستنش که کار اصولی ای نیست چون به پوست آسیب میزنه و صدای درامز به کیفیت خوب نشون نمیده و خب چه کاریه؟
بعضی از نوازنده سازهای کوبه ای هم محیط رو آکوستیک میکردند (مثلا در قدیم از شونه تخم مرغ وکائوچو استفاده میکردند ولی الان تجهیزات استودیو در دسترس بیشتر افراد قرار گرفته که شامل پدهای سایلنت و یک لایه پشم شیشه یا پشم سنگ است که همه ی اینها هزینه بر است
انزو حکمت
کم هزینه ترین حالت ممکن چیه؟
آرمین ضرابی
کم هزینه ترین حالت ممکن همون پد ها هستن (سایز پدها معمولا استاندرد است) که روی طبل های درامز قرار میگیرند و پد برای سنج ها هم به صورت کامل و نیم دایره وجود دارد و میتونن بزارن و تمرین کردن رو شروع کنند ولی خب حس و حال درامز زدن از بین میره
انزو حکمت
برای کونگا چطور؟
آرمین ضرابی
برای سازهای این تیپی که یک خروجی صدا دارند ، یکی از راههای آن روی پایه گذاشتن کونگا است(مخصوصا کونگایی که از اون زیاد استفاده میشه)که بتوانیم صدای تکنیک ها رو کامل بشنویم یا روی زمین گذاشتن کونگا هم میتونه موثر باشه که اینا کار درستی نیست و چون وقتی خروجی رو میبندیم و شروع به ساز زدن میکنیم در درازمدت به پوست و بدنه ساز یکسری آسیب ها میرسد چون این خروجی به جز خروجی صدا،خروجی هوا هم هست.(مثل داربوکا)
راه بهتر برای آن گذاشتن دو یا سه لایه کردن پارچه ی نازک(مثل ملحفه) روی پوست یا سطح ساز است و با اون شروع به تمرین کنندولی خب هیچکدوم از این راه ها راه نیست که تمام چالش ها رو حل کنه.
انزو حکمت
15 سال پیش وقتی توی آپارتمان بودیم و من به عنوان نوازنده سازهای کوبه ای میخواستم ساز بزنم،موقع تمرین ملافه رو کلا توی سازم میذاشتم و یه ملافه هم روش میکشیدم که کلا صدا نده ولی خب یسری چیزا واقعا غیرقابل اجتنابه; برای دف چطور؟من فکر میکنم یکسری دف های تمرینی هم وجود داره درسته؟
آرمین ضرابی
آره و برای این حرفتون راجب ملافه چوندن روی ساز باید بگم که از یه جایی به بعد نوازنده سازهای کوبه ای با درآوردن اون ملافه متوجه خراب شدن تاچ ساز میشود و من هنرجوهایی برای ساز تیمبائو دارم که توی خونه آروم میزنه و سرکلاس نمیتونه با تاچ درست ساز بزنه چون عادت کرده.
در رابطه با ساز دف یکسری چیزها مثل ورق که حالت سایلنت میده و روی ساز دف میکشن و دور طوقه ی دف میوفته و با اون تمرین میکنند و صداش تا حد زیادی کم میشه و یه راه دیگه اش که ما استفاده میکردیم این بود که تا یه مدتی زنجیرهای کنار دف رو باز میکردیم که اول به صدای دف عادت کنیم و بعد اون زنجیرها رو ببندیم
انزو حکمت
به نظرم یکی چالش های مهمی که نوازنده سازهای کوبه ای(مخصوصا هنرجوها)دارن در تمریناتی که در چندماه اول دارند هست که باید اتدها و کار با مترونوم رو تمرین کنه و واقعا خسته کننده است.پیشنهادت برای این موضوع چیه؟و از اون طرف تعدادی از خانواده ها هم این توقوع رو دارند که طرف بعد از پنج یا شش ماه کلاس رفتن ، بتونن یه چیزی رو ازش بشنون
آرمین ضرابی
بله حمایت خانواده واقعا مهمه و صرفا حمایت مادی نیست و اون حمایت معنوی و روحی خیلی مهمتر است و واقعا از حق نگذریم حمایت کردن یک هنرجوی تازه کار و تحمل تمرینات اون واقعا کار سختیه
انزو حکمت
دقیقا همینطوره مخصوصا برای نوازنده سازهای کوبه ای وگرنه نوازنده سازهای ملودیک حداقل بعد از یه مدت ،فرد میتونه چیزی رو بزنه که عامه ی مردم اون رو میفهمند و بعضی وقتا خانواده ها فکر میکنن طرف داره مسخره بازی درمیاره هرچند که برای خود هنرجو این موضوع عادیه
آرمین ضرابی
آره درسته و بالاخره لازمه ی شروع کار هست و بعضی وقتا اینجوریه که وقتی از هنرجو میپرسم چرا تمرین نکر؟میگه داشتم تمرین میکردم ولی خواهرم بعد یه مدت گفته “اه این چیه میزنی و چقدر صدا میدی” میخوام بگم خب یه هنرجو نیاز داره به تمرین تا به اون نقطه ای که باید برسه و فراهم کردن شرایط توی خونه برای یک نوازنده سازهای کوبه ای واقعا مهمه.البته بعضی وقتا هم خانواده حمایتگره ولی خب تشویق نمیکنه درحالی که این موضوع هم خیلی مهمه.
تاثیر خانواده روی پیشرفت نوازنده سازهای کوبه ای
انزو حکمت
من فکر میکنم متاسفانه سازهای کوبه ای از دید بقیه از اهمیت کمتری برخوردار است و از اون طرف این دید که توی خانواده وجود داره و میگن “عمو جون یه آهنگ بزن” واقعا عجیبه و تو اون لحظه قاطی میکنی که الان باید چیکار کنی؟
آرمین ضرابی
دقیقا چند روز پیش تو آموزشگاه بودیم و با مادر یکی از هنرجوها راجع به سازهای کوبه‌ای حرف میزدیم (صبتمون از روی سلیقه بود)و راجب ساز درامز صحبت شد و گفتن که درامز که چیزی نیست دوتا چوب دستت میگیری و میزنی دیگه و من گفتم که شما اصلا پدالای درامز رو دیدی؟و اون لحظه چون استیک دردسترس نبود من نتونستم ایشون رو دعوت به صحنه کنم و یه حرکت ساده رو بهشون آموزش بدم و ازشون بخوام همونو بزنن که ببینن چجوریه(البته خودشون پیانو میزدن)
البته یه بخشیش برای شکل ظاهری سازه چون طرف میبینه چندتا طبله (شامل ست درامز و پرکاشن میشه)و یه صدایی میده دیگه ولی پیانه که اونهمه کلید داره سخته;بله اونا هم سخته ولی چرا فکر میکنن ساز کوبه ای سخته نیست؟درحالی که اگر بیان و شروع کنند تازه میفهمن که چقدر سخته و به قول معروف “آواز دهل شنیدن از دور خوش است”.
همین خانم هم از من پرسیدن که چرا خانمها توی ساز کوبه ای نیستند؟منم بهشون گفتم چون خودشون باور ندارند وگرنه میتونند نوازنده های خیلی خوبی باشند.حتی پرسیدند که میتونن به خاطر این چهارچوبایی که توی اجرا وجود داره اجرا کنند؟و گفتم که بله و از لحاظ اجرا مشکلی نیست.
مقابله با مشکل و چالش در دسترس نبودن کتابهای بین المللی
انزو حکمت
من فک میکنم یکی از چالشهای بزرگی که برای نوازنده سازهای کوبه ای وجود داره نبود کتابهای بین المللی برای سازهایی مثل درآمز و کونگا است و در ایران وجود نداره درحالی که کتابای تمرین خیلی خوب و حرفه ای وجود داره ولی به اون دسترسی نداریم.
آرمین ضرابی
ما توی این سالها خیلی تلاش کردیم که این عدم سترسی ها رو با خلاقیتهای خودمون و چیزای دیگه برطرف کنیم.چیزایی که میبینیم و میشنویم میتونه خیلی الهام بخش باشه ولی از یه جایی به بعد آدمو خسته میکنه و فکر میکنه روند پیشرفتش استپ شده
اونجا هست که حتی اگر نمیتونیم به اون کتابا و رفرنس های خوب دسترسی پیدا کنیم به خلاقیتهای خودمون رجوع کنیم(نه اینکه من بگم دارم شش تا ضرب میزنم و ضرب چهارمم رو که روی اسنر میزنم به جاش روی تام تام بزنم).خلاقیت یعنی تو بیای یه چیز متفاوت تری رو خلق کنی و روی آن آزمون و خطا کنی تا به یه چیز خوبی برسی.
انزو حکمت
متاسفانه ما شویی در طول سال نداریم که نوازنده ای کوبه ای بتونن خودشون رو نشون بدن و این به نظر من خیلی بده و بعد یه مدت بهتره که بیای به عنوان نوازنده سازهای کوبه ای طرز دیدهای مختلف رو نسبت به سازت پیدا کنی مثلا توی ساز خودم یکی مثل رائول ریکو که یکی از سیگنیچرهای برند ال پیه و اون یک سبک نوازندگی خودشو داره یا جوانی ایدآلگو که اهل آمریکای جنوبی لاتینه که بام سبک نوازندگی متفاوتی داره.
ببین وقتی تو نوزنده ها و سبک های مختلف و کتاباشون رو میبینی آموزش دیگه رو ازشون یاد میگیری و قطعا ما تموم این آموزشها رو که توی این دو سال سه سال ندیدیم و وقتی بیایم این قضیه رو از بیرون نگاه کنیم دیدمون وسیع تر میشه و از اون تعصبه کم میشه(توی پادکستای قبلی راجبش حرف زدیم) و مخصوصا اینکه این تعصبه خیلی بده و ایینکه تو بتونی چندین کتاب رو داشته باشی و فقط بدونی که سبکهای مختلفی وجود داره،باعث پیشرفت میشه.
یکسری نوازنده‌های اروپایی هستند وزمانی که میخوان ضربه ی اپن رو توی کوگا بزنن،انگشتاشون رو به همدیگه میچسبونن و نوازنده های لاتین اکثرا انگشتاشون عادیه و یکم فاصله هست و تویی که در ایران اینو یاد گرفتی که پنجه هات رو ببندی شاید اگر یه جای دیگه ببینی که پنجه هاش بازه شاید تو پنجه هات رو باز نکنی ولی میدونی که اینم وجود داره و حداقل میدونی فلان تکنیک و سبک هم وجود داره(هرچند تو نخوای بزنی) و فکر میکنم این در بلندمدت باعث بازشدن دید و پیشرفتت میشه.
آرمین ضرابی
بله دقیقا;در هنگ درام ما به نوازنده سازهای کوبه ای میگیم که انگشتاشون رو کجا بزارن و بعضیا به جای انگشت 3 با انگشت اشاره راحتترند و مهم اینه صدای درست دربیاد وگرنه مهم نیس با چی بزنی و روی یه سری چیزا واقعا تعصب درست نیست.حالا ما نسبت به تجربه امون میگیم که با فلان انگشت بزن ولی خب به شرایط و راحتی اون نوازنده سازهای کوبه ای هم بستگی داره.
اگر نوازنده سازهای کوبه ای کارهای کارلوس سانتانه با کارهای موسیقی پاپ خودمون که از کونگا و بنگا استفاده شده رو ببینن متوجه تفاوت سبکها میشن و اگه ما این وسط قضاوت کنیم که کدوم درست میزنه و کدوم غلط خب کار اشتباهیه.اینکه مثلا پرکاشنی که شهرام شب پره توی آهنگش استفاده کرده برای کار خودش قشنگه و اگه کار کارلوس رو بیای برای شهرام بزنی ممکنه اونجا کار نکنه و برعکسش هم هست.میخوام بگم موسیقی کلا خلاقیت است
در رابطه با خلاقیت اگر بخوام مثل بزنم اینه که مایکل جکسون نوازنده بزرگی بوده و هست و کاراش اینقدر زنده و الهام بخش است که میتونی زش کلی درس بگیری و اون لقب کینگ اف پاپی که بهش دادن با موسیقی پاپی که الان ما داریم زمین تا کهکشانه چون موسیقی پاپی که ما الان داریم اوضاعش خیلی خرابه و حتی میشه اسم پاپ روش گذاشت و یکی مثل ماکل که توی سبک فانک و جاز خونده و کارای مختلفی رو اجرا کرده که یک ریتم خاص داره .
من به عنوان استاد و نوازنده سازهای کوبه ای میتونم به هنرجوم بگم برو بوسانووا رو گوش کن و آهنگ عطر تو گوگوش رو گوش کن ولی نمیتونم بگم که فلان ریتم رو با آهنگ مایکل جکسون بزن و باید ریتم اون آهنگ رو بهش یاد بدم(مثل آهنگ smooth criminal و اسم نوازنده اش هم جاناتان مافت است) و اگه اونو یاد بدم نمیتونم بگم روش ریتم ایت بیت یا فانک رو بزن بلکه فقط باید بهش ریتم smooth criminal رو یاد بدم چون مایکل جکسون این ریتم رو برای این آهنگ طراحی کرده.
مطمعنم که مخاطبان موسقی ریتم smooth criminal رو در هیچ جای دنیا قبل از آن نشنیده بودند(بماند که شاید بعدش یه سریا از اون الهام گرفته باشند)و این ریتم تا قبل این آهنگ وجود خارجی نداشت و منظور من از خلاقیت دقیقا همین است و خب شما هم مثل ماایکل تفکر و عقل داری شاید طراحیت به عنوان یک نوازنده سازهای کوبه ای مثل درامر مایکل جکسون نشه ولی حداقل توی اون مسیر باش و مطمعن باش که نتیجه میده.
صحبت پایانی
انزو حکمت
مرسی از اینکه امروز وقت گذاشتی و با هم صحبت کردیم.به عنوان نکته ی پایانه حرفی داری که بهمون بزنی؟
(چالش نوازنده سازهای کوبه ای )
آرمین ضرابی
چون موضوع امروز ما راجب چالشها برای نوازنده هاعلی الخصوص نوازنده سازهای کوبه ای)بود،تنها چزی که میتونم بگم اینه که ناامید نشید و باید صبور باشید و استمرار داشته باشید تا تلاشتون نتیجه بده و از خودتون توقوع بیجا نداشته باشید و خودتون رو با کسی مقایسه نکنید چون تمام آدما از لحاظ گیرایی و تمرین و تلاش و هوش و استعداد متفاوتند.بنابراین اگر دوست دارید نوازنده سازهای کوبه ای باشید باید مقاومت کنین و استمرار داشته باشین(مخصولا برای درامز و پرکاشن).
یکسری سازهای کوبه ای همونجور که گفتم دیربازده هستند و با یک ماه یا شش ماه ممکنه به طور کامل نتونین اون توقوعی که از نوازنده سازهای کوبه ای دارن رو برآورده کنی و بعد از یه سال و نیم شاید بتونی یه سری چیزا بزنی(اینجوری نیست که بگم بعد دوسال قرره نوازنده سازهای کوبه ای بشی).درامز و پکاشن فقط به معلومات ریتمیک نیست و باید من به عنوان استاد و نوازنده سازهای کوبه ای این رو حس کنم که هنرجو از اینجا به بعد میتونه سکان یک گروه رو به دست بگیره.
(چالش نوازنده سازهای کوبه ای )
تا زمانی که من به عنوان استاد و نوازنده سازهای کوبه ای در اون فرد اون اعتماد به نفس و تسلط و مسئولیت پذیری و تعهد کافی رو نبینم نمیتونم اون رو به گروه معرفی کنم چون جدا از اینکه خراب میکنه و خودش حس بدی پیدا میکنه،اعتبار و آبروی ما هم کم و زیاد میشه و ما به عنوان نوازنده سازهای کوبه ای خیلی چیزا رو باید مدنظر قرار بدیم و فرد اول باید از لحاظ ذهنی و روحی به اون امادگی برسه و تا زمانی که نرسید به فکر معروفیت و اجرا نباشید(تجربه مهمه).
(چالش نوازنده سازهای کوبه ای )
انزو حکمت
مرسی ازت که وقت گذاشتی و امیدوارم شمایی که این پادکست رو شنیدین هم دوست داشته باشین و تا پادکست بعدی خدانگهدار.
(چالش نوازنده سازهای کوبه ای )
آنچه در این مقاله میخوانید: چالش نوازندگان کوبه ای ( پارت دوم)
