پادکست موسیقی | دلیل عدم موفقیت موسیقی پاپ
نکته مهم : این مقاله تنها بخشی از گفت و گوی مورد بحث (پادکست موسیقی | عدم موفقیت موسیقی پاپ) میباشد . لطفا برای استفاده هر چه بیشتر، فایل صوتی این پادکست رو گوش کنید .
توی پادکست موسیقی امروز میخوایم راجب این صحبت کنیم که چرا موسیقی پاپ ایران به نسبت موسیقی جهانی و به نسبت موسیقی پاپ جهانی در کشورهای پیشرفته مثل آلمان و فرانسه و اروپا ،موسیقی سطح پایین تری داریم و خب دلیلش مشخصه .
دلیلش اینه که اگه شما دو دوتا چهارتا کنی میبینی موسیقی هایی که تولید میشه و تا زمانی که روی استیج قرار میگیره و خواننده ی اون اثر روی استیج به صورت لایو میخونه ، چه از لحاظ ترانه و چه از لحاظ تنظیم و چه از لحاظ ریتم سکشن هایی که وجود داره و چه از لحاظ کیفیت خود خواننده میتونیم اینو بررسی کنیم و مجموع تمام اینها رو در نظر بگیریم و بعد بگیم که موسیقی کشور ما با توجه به این پادکست موسیقی،عقب تر از کشورهای اروپایی است.
موسیقی کشور ما حتی از موسیقی حوضه خلیج فارس و کشورهای عربی ، حتی نسبت به کشور ترکیه هم عقب تر است و بازم اشاره میکنم که منظورم از موسیقی، موسیقی پاپ است هرچند ما در موسیقی پاپ هم افراد شاخصی داریم که بسیار هنرمندند و کار خودشون رو خوب انجام میدن و برای من قابل احترامند و دوباره در این پادکست موسیقی تاکید میکنم چیزی که راجبش حرف میزنم راجب موسیقی پاپی است که در بازار و مارکت ایران رواج داره و عموم مردم اون رو میشنون و این قیاس درستی است.
سوالی که پیش میاد و ما میخوایم در این پادکست موسیقی به اون بپردازیم اینه که چرا گوش مردم ما به سمتی میره که موسیقی بی کیفیت رو گوش کنه و از اون سمت وقتی به استیج میرسه و قراره اجرای لایوی رو ببینه ، با یک اجرای متفاوت و سالن ها و خواننده ی بی کیفیت و خیلی وقتا حتی گروه ارکست بی کیفیت مواجه میشه و میخوایم توی این پادکست موسیقی ، اینو بررسی کنیم.
دلایلی که موسیقی پاپ در ایران ضعیف تر از کشورهای دیگر است
اولین موردی که به نظرم میرسه که باعث میشه موسیقی ما در این سالها عقب بیوفته ، اینه که فضای موسیقی ما بسته اس و علاوه بر اون خالی از رقابته که یکی از چیزایی که به نظر من میتونه در پیشبرد و پیشرفت خواننده ها و موزیسین های کشور موثر باشه ، اون مسابقاتی است که برگذار میشه از کشورهای آمریکای جنوبی تا کره ی شمالی و جنوبی که برنامه های استعدادیابی موسیقی دارن و همین یک انگیزه ی بزرگی است برای کسانی که موسیقی کار میکنند درحالی که ما فقط عصر جدید رو داشتیم.
برنامه عصر جدید هم امسال دیگه کنسل شد و نهایت دو الی سه سال دایر بود و مشخص نیست که دوباره اجرا میشه یا نه و از اون سمت ما نمیتونیم در مسابقات استعدادیابی سایر کشورها شرکت کنیم و دلیل واضحش هم اینه که این رفت و آمدها و مسافرت به کشورهای خارجی بسیار سخت است چون از طرفی کلی گرونه و از طرف دیگه دردسرهای ویزا و اقامت و غیره رو دارد اما شما خیلی راحت میتونی مسابقه استعدادیابی آمریکا رو نگاه کنی که طرف از جاهای مختلف دنیا اومده و شرکت کرده.
از سمتی درکشور ما ، فستیوال آنچنانی برگزار نمیشه و ما یکسری جشنواره های استانی رو داشتیم که سالی یکبار در حوضه های مختلف در موسیقی پاپ و نواحی و ایرانی اجرا میشد که اونم نمیدونم چرا ولی اونم کنسل شد و همون هم دیگه برگزار نمیشه و الان تنها رقابت تمام موزیسین ها و تمام کسانی که در موسیقی کار میکنند ، منوط شده بر جنجال های اینستاگرام و اینکه تو چیکار کنی که لایک و کامنت بیتری بگیری؟حتی ممکنه اون محتوا با کیفیت نباشه و فکر نمیکنم حتی از اون یک نوازنده یا خواننده دربیاد.
وقتی طرف میاد و میگه 40 تا آکورد باره رو میخوام توی دو دقیقه بهتون یاد بدم ، از همون تیترش مشخصه که اون قرار نیست چیزی به تو اضافه کنه و اون فقط تو رو تحریک به دیدن ویدیو برای لایک و کامنت بیشتر میکنه و متاسفانه معیار سنجش در موسیقی ما این شده که فلان استاد، فلان پستش، اینقدر لایک و کامنت گرفته که به نظر من اتفاق خوبی توی موسیقی نیست و از اون سمت فستیوال و جشنواره ای مخصوص سازهای مختلف وجود نداره(چیزی که در تمام جاها هست).
در تمام جاهای دنیا ، مسابقاتی مخصوص تمام سازها و ریتم نوازی و گروه نوازی برگزار میشه و داورهای بین المللی از کشورهای دیگه دعوت میشن و این اتفاقه یک پیشرفت بزرگ بری هر کشوری است چون طرف میدونه که سال دیگه باید توی این مسابقه شرکت کنم و رتبه ی خوبی بگیرم و همین یک رقابت سالمی رو ایجاد میکنه که تهش به نظر من همه برنده هستن(چه اون کسی که نفر دهم میشه و چه کسی که نفر اول میشه)چون اون داره یکسال زمان میزاره که فلان موقع شرکت کنه .
نکته منفی ای که وجود داره و ما میخوایم در این پاکست موسیقی به اون بپردازیم اینه که ما متاسفانه امکان اینکه موزیسین هایی رو از کشورهای دیگه به ایران بیان رو نداریم و یک زمانی یادمه که یکسری نوازنده ها و خواننده ها از کشورهای دیگه میومدند و ما میتونستیم توی برج میلاد و در شهرستان های دیگه اونا رو ببینیم.بلیط فروشی میکردند(هرچند بلیط های گرانی بود)ولی خیل یمثبت بود چون متونستی یک نوازنده ححرفه ای در سطح جهانی رو ببینی که اونو یک الگو قرار بدی.
نکته ی بعدی که به ذهنم میرسه و میخوام توی این پادکست موسیقی بگم اینه که موسیقی در جامعه ی ایرانی ، به صورت عمومی مثل کشورهای اروپایی نیست و اگه بخوام خیلی جزئی تر توضیح بدم;ببینین ما خیلی راحت میتونیم ببینیم که در انگلیس وقتی که بچه ها به دبیرستان میرن ، کلاس موسیقی دارند و موسیقی یکی از زنگ های اونا توی مدرسه است(فارغ از اینکه اون شخص وقتی بزرگ بشه موسیقی رو دوست داره یا نه) و توشش موسیقی عمومی و تئوری موسیقی و هارمونی رو یاد میگیرن.
اگر در زنگ موسیقی،یکی از افراد به ساز خاصی علاقه داشته باشد ، یک حالت آپشنال رو برای اون دارند که والدین اون میتونن به مدرسه بگن که فرزند من مثلا پیانو زدن رو دوست داره(البته هزینه آن به عهده مدرسه نیست) و مدرسه این شرایط رو در اختیار اونا میزار که یک استاد پیانو به اونجا بیاد و در زمان خاصی، این کلاس ها رو اجرا کنند (مثل کلاس های فوق برنامه) ولی موسیقی پایه که یه چیز عمومی است در کلاس های کشورهای اروپایی تدریس میشه.
خب تمام این چیزایی که در این پادکست موسیقی گفته شد، باعث میشه که پدر و مادرها گوش موسیقیایی نداشته باشند و نمیتونند تشخصیص بدن که چه موسیقی ای خوب و چه موسیقی ای بد است و یه نکته ای که باید در ادامه این پادکست موسیقی بگم از میزان اهمیت و گوش موسیقیایی که حتی شهروندهای عادی کشورهای اروپایی دارند است و من اینو از نزدیک دیدم و لمس کردم.
در اونجا حتی اگه تو یه جایی مثل پاب بخوای بری،(جایی که هم بار است و هم میتونی غذا سفارش بدی)میتونی اونجا موسیقی زنده رو ببینی و تمام نوازنده ها و خواننده هایی که حتی در پاب ها اجرا میکنند، تمامام کسانی هستند که تحصیل کرده ی موسیقی هستند و موسیقی رو حرفه ای یاد گرفتند و تو حتی توی بار یا پاب هم میتونی موسیقی حرفه ای رو بشنوی و حتی اگه کسی که توی پاب میخونه، موسیقی تمیزی رو اجرا نکنه،به مدیر اون مجموعه اعتراض میکنند و اگر کسی خوب اجرا نکنه،کسی برای اون دست نمیزنه.
پدربزرگ و مادربزرگ های ما که خودشون موسیقی نمیزنند ولی موسیقی های قدیمی و سنتی ایرانی رو خوب میشنیدند و اینقدر اونا از اساتیدی مثل بنان و مرضیه و استاد شجریان موسیقی های خوبی شنیده بودند و شاید نمیدونستن نت چیه ولی میدونست موسیقی خوب چه شکلیه چون موسیقی خوب رو شنیده بود.حالا تصور کنید که اینجا هم همینه چون طرف نمیخواد با موسیقی بیزنس کنه و شاید اصلا نخواد موزیسین بشه ولی بلده چون موسیقی خوب رو شنیده.
همه ی اینا رو در این پادکست موسیقی گفتم چون به نظرم یکی از علت هایی که این اتفاق افتاده که به جایی رسیدیم که آقای هومن تکاف خیلی وقتا اشاره میکنه که چرا خواننده های ما وقتی خوب اجرا نمیکنند،چرا مردم براشون سر و دست میشکونن؟ و این نشانه ی حسادت اون بنده خدا نیست و این نشانه ی اینه که ماها به صورت عموم گوش موسیقیایی نداریم و خب متاسفانه این اتفاق خوبی نیست.
یکی از عوامل دیگه ای که به نظرم خیلی مهمه و من خودم توی ده سال کار کردن حرفه ای و استودیو داشتم،تجربه کردم و میخوام توی این پادکست موسییقی بگم اینه که ما متاسفانه در موسیقیمون خیلی تعصب داریم و فکر میکنم این تعصبه برمیگرده به نکات قبلی ای که دراین پادکست موسیقی به شما گفتم چون ملاک سنجشی برای برتر بودن نوازنده ها وجود نداره و ملاک خوب بودنی وجود نداره و ملاک خوب بودنمون همش به یوتیوب و اینستاگرام خلاصه شده و تعصب به شدت بالاست و طرف واقعا عیبش رو نمیپذیره.
طرف به استودیو میاد و علاوه بر اینکه نمیتونه کوک بخونه(که متاسفانه این عادی شده)روی ضرب هم نمیتونه بخونه یعنی خواننده های ما به جایی رسیدن که نمیتونن به صورت عادی بیست میزان رو روی ضرب بخونن و تو باید هم تیونشو درست کنی و هم باید ضربش رو درست کنی و هم باید زمختی صداشو بگیری و بعد توقوع داره که آدم مشهور و بزرگی هم بشه .
نکته ی بعدی ای که وجود داره و متاسفانه خیلی بده و میخوام توی پادکست موسیقی بگم اینه که ما خیلی راحت از اساتیدمون بت میسازیم.من شاگرد استادهای بزرگ توی سازهای کوبه ای بودم ولی اتفاق بدی وجود داره که حداقل تمام اساتید موسیقی این خصوصیات بد رو دارن اینه که چشم دیدن یک استاد دیگه رو ندارن و شگرداشون هم متعصب میشن ومیگن استاد ما از تمام اساتید بهتره و از اون طرف کار به جایی میرسه که میگن چون من شاگرد فلان استاد هستم پس اولویت و برتریت رو نسب به شاگردهای فلان استاد دارم .
ملاک سنجش خوب و بد که توی این اتفاقی که در پادکست موسیقی گفته شد اینه که فلان استاد میتونه یکسری ریتم های بین المللی رو بزنه ولی بیسار استاد نمیتونه یا ممکنه استایل همدیگه رو مسخره کنند و نکته ی بد اینه که بعد از این بت سازی ای که اتفاق میوفته و اون تعصبه باعث میشه که تو نری از استاد دیگه ای چیز دیگه ای رو یاد بگیری.
در ادامه پادکست موسیقی میخوام بگم قطعا هر اساتیدی یکسری خصوصیات مثبت و منفی دارند که این خیلی شخصیه و برای هرکسی متفاوت است و ممکنه من یه چیزی رو مثبت بدونم ولی برای یکی دیگه منفی باشه(مثلا فلان استاد علاوه بر کلاس خصوصی، ماهی یکبار کلاس گروهی برگزار میکنه و این که این کلاس خصوصیه با چه جزئیاتی پیش میره ممکنه برای من مثبت باشه و برای یکی دیگه منفی باشه)ولی مورد اینجاس که وقتی بت میسازی فکر میکنی این آدم همه چیز رو میدونه و این جاییه که علمتو محدود میکنی.
در ادامه این موضوعی که در پادکست موسیقی گفته شد جلوگیری از پیشرفت خودت هم اضافه میشه و اینهمه نوازنده گیتار و سازهای کوبه ای در دنیا وجود دارن و مثلا در ساز کوبه ای،کسانی که پرکاشن کونگا میزنن رائول ریکو(Raul Rekow) یا جیوانی هیدالگو(Giovanni Hidalgo) رو هم میشناسن و اینها دوتا از نوازنده های بزرگ پرکاشن دنیا هستند که البته نوازنده های خوب دیگه ای هم وجود دارن و تمام کسانی که پرکاشن میزنن،حداقل یکبار اسم اونا رو شنیدن.
در ادامه پادکست موسیقی میخوام بگم این دو نفر با اینکه خیلی معروفند،سبک نوازندگیشون تا حدودی شبیه همه ولی تکنیکاشون تا حدی متفاوت است(البته رائول ریکو چندسال پیش فوت کرد و یا حتی جیوانی هیدالگو اخیرا برای حادثه ای که براش رخ داد،چندتا از انگشتاشو از دست داد هرچند که با اینحال هنوز خیلی خوب ساز میزنه) ولی وقتی این دو شخص رو در اوج نوازندگیشون مقایسه کنیم،میبنیم که یکسری از نکات رو رائول ریکو توش قوی بوده و یکسری از تکنیکها رو هیدالگو در اون خیلی قوی بوده.
به نظر من این دوتا قابل مقایسه نیستند چون هرکدوم سبک نوازندگی خاص خودشونو داشتن و اگر هرکدوم از شاگردای اونا بگن نه اون یکی بده و تعصب داشته باشه خب این بده.در این پادکست موسیقی اینو برادرانه میگم که هرجا بگشتی و دیدی نسبت به یکنفر تعصب داری،بدون که باید فاتحه ی اون علم و دانش رو بخونی چون به نظر من دانش هنر هیچوقت تموم نمیشه و تا هر سطحی که برسی بازم یک پله و یک نفر هست که تو رو قوی تر کنه و هراستادی ممکنه فقط با یک نکته 30 درصد نوازندگیت رو بهتر کنه.
در نهایت ممکنه به خودت بگی که خب تمام این چیزایی که توی پادکست موسیقی گفتی رو من که نمیتونم تغیر بدم و توی کشورم فستیوال برگذار کنم یا یک خواننده رو از فلان کشور به اینجا بیارم ولی شما یه کار میتونی کنی.میتونی علم خودت رو روز به روز بهتر کنی و خودت رو به نسبت سابقه ای که در نوازندگی داری،با نوازنده ها و خواننده های درجه یک دنیا قیاس کنی و به عنوان کسی که چه در خوانندگی و چه نوازندگی دوست داره حرفه ای کار کنه،سطح زبان انگلیسیت رو تقویت کنی.
در ادامه پادکست موسیقی و کارایی که میتونی انجام بدی حتی میتونی دوره های آنلاین و کورس هایی که به صورت انگلیسی ضبط و به فروش میرسند رو خریداری کنی و یاد بگیری تا بتونی حرفه ای تر بشی و این شدنیه و شاید فکر کنی برای محدودیت های ایران این امکان وجود نداره ولی الان شرکت هایی مثل ایرانی کارت این شرایط رو فراهم کردند و شما میتونی هر محصولی و هرکاری که خواستین رو به واسطه ی لینکی که برای اونا میفرستید،تهیه کنید.
شما اگر نوازنده هستید و به سطح حرفه ای رسیدید که فکر میکنید دیگه نیازی به استادی که در شهر خودتون هست ندارید،الان وقتشه که طبق چیزایی که در پادکست موسیقی گفته شد، به سراغ کتاب ها و اساتید بین المللی بروید که واقعا هزینه هاشون زیاد نیست و برای کسی که میخواد حرفه ای باشه و زندگی حرفه ای رو داشته باشه،هزینه های یادی نیست و بعضی وقتا این هزینه هایی که بایت کورس های موسیقی پرداخت میکنید،در حد 20 دلار بوده و فقط کافیه که سرچ کنی و نوازنده ها و خواننده های دنیا رو بشناسی.
در ادامه مبحث پادکست موسیقی و هزینه های کتاب های بین المللی باید بگم دلیل اینکه خیلیاشون یکم گرون درمیان برای اینه که کتاب های ورقه ای رو باید بگیری ولی الان اساتیدی که وجود دارند معمولا کتاب الکتریک دارن و با هزینه ی خیلی کم میشه اونو تهیه کرد و جالبترش اینه که زیر هر تمرین اون کتاب الکتریکی ای که وجود داره،یک لینک است و ویدیوی آموزشی مربوط به اون نمایش داده میشه که خیلی راحت میتونید اون رو انجام بدین.
پس به نظر من و با توجه به این پادکست موسیقی،همه ی اینها به علاقه ی شما به پیشرفت در موسیقی برمیگرده .امیدوارم که از این پادکست موسیقی لذت بره باشین و اگر تجربه ای به نسبت صحبت هایی که کردیم دارین خوشحال میشم بخونم و تا پادکست بعدی خدانگهدار.
